بلوتوث برای نخستین بار در شرکت اریکسون در سال ۱۹۹۴طرح‌ریزی شد که بین تلفن‌های همراه و یک گوشی بی‌سیم یک ارتباط رادیویی برقرار می‌کرد.

مسلم عزتی – کارشناس مهندسی نرم‌افزار – در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان این مطلب اظهار کرد: فن‌آوری بلوتوث برای تلفن‌های همراه، PDAها، رایانه‌ها، دستگاه‌های ضبط و پخش استریو، اتومبیل‌ها و لوازم خانگی استفاده می‌شود.

وی افزود: این فن‌آوری توسط یک تراشه کوچک، یک ارتباط رادیویی کوتاه برد را میسر می‌کند و با بهره از آن می‌توان شبکه PAN یا شبکه شخصی را به وجود آورد.

عزتی تصریح کرد: شعاع برد مفید آن حدود ۱۰ متر (حتی با وجود موانع مثل دیوارها) و سرعت انتقال آن ۷۲۰ کیلو بایت است؛ چگونگی کارکرد آن از این قرار است که تراشه‌هایی بلوتوثی که در دستگاه‌ها تعبیه شده به صورت خودکار همدیگر را می‌شناسند و ارتباط برقرار می‌کنند.

این کارشناس گفت: در بلوتوث یک استاندارد ۱۰۰ متری نیز وجود دارد که توان الکتریکی بیش‌تری را طلب می‌کند. هر وسیله بلوتوث دارای یک تراشه فرستنده / گیرنده مربع ۴ سانتی متری است که در باند فرکانس رادیویی ISM یا صنعتی، پزشکی، علمی از ۴۰٫۲ گیگاهرتز تا ۴۸٫۲ گیگاهرتز عمل می‌کند و دلیل انتخاب این فرکانس رایگان بودن آن در سراسر جهان و نداشتن محدودیت مجوز است.

عزتی خاطرنشان کرد: بلوتوث یک استاندارد شبکه‌ای و دارای دو سطح است که سطح اول به عنوان سطح فیزیکی شناخته می‌شود و سطح بعدی به عنوان سطح قراردادی شناخته می‌شود، که این قراردادها شامل مکان و زمان ارسال اطلاعات، تعداد بیت‌های ارسالی در آن واحد و همچنین تعداد وسایلی که در عملیات تبادل اطلاعات می‌توانند، شرکت کنند.